تاریخچه ی لباس گرانج

تاریخچه ی لباس گرانج :
ریشه های مد گرانج را می توان در صحنه موسقی ای به همین نام که در سیاتل جریان یافت.ویژگی های این سبک، علاوه بر قابل خریداری بودن، عاری بودن آن از ظرافت و آراستگی یا تزویز و تصنع به شمار می رفت.گرانج را می توان به مثابه ی واکنشی در برابر سلطه یاپی ها و زیاده روی در گرایش به مادیات دهه 1980 دانست.هرچند، آنچه به عنوان پوشش ضد فرهنگ شکل گرفت ، دیری نپایید که در جریان غالب گسترش یافت و به نخستین توسعه عمده مد در دهه 1990 تبدیل شد که به نوبه خود منحصر به فرد بود.
در 1992، گرانج به سرعت از قالب خرده فرهنگ به جریان غالب مد تکامل یافت.این تبلیغات و حمایت های عظیم شبکه ام تی وی از گروه های گرانج، به ویژه نیروانا بود که عمدتا اشاعه و پخش این مد را شتاب بخشید.در ایالات متحده، مجله ساسی با تبلیغ و حمایت از گرانج و سبک های اقتصادی و به صرفه مخصوص دختران نوجوان پیوندی تنگاتنگ داشت.هالیوود با پخش فیلم" گرانج مجردها 1992" برداشت خود را در این زمینه به تصویر کشید.تمامی این جریان ترکیبی بود از عرضه رسانه ای و دل مشغولی نسبت به جوانان از قرار معلوم ناراضی نسل پیشین.
لباس کلیشه ای گرانج متشکل بود از چندین لباس نامرتب و ناهمگون بر روی هم.مردان و زنان با موهای لخت و بلندشان خودنمایی می کردند و پیراهن های پیچازی و شلوارهای جین پاره پوره را بر روی گرمکن های بلند، به همراه پوتین های نظامی یا کتونی های کانورس آل استارز می پوشیدند.عدم تجانس نیز یک ویژگی به شمار میرفت، خصوصا برای زنان که لباس های چای خوری گلدار قشنگ و زیر پیراهنی های ابریشمی درجه یک با چکمه های سنگین و ژاکت های کشباف گل و گشاد به تن می کردند.رهبر و خواننده نیروانا، کورت کوبین و همسرش کورتنی لاو به مدل های تبلیغاتی گرانج بدل شدند.همانطور که انتظار میرفت ( گرچه به نحو قابل ملاحظه ای در کمترین زمان ممکن ) گرانج جنبه تجاری پیدا کرد و آنچه که ذاتا به عنوان گزینه ای در خدمت جریان مد پدید آمده بود، به تصرف اشخاص صاحب نفوذ عرصه مد درآمد.در 1992، طراحانی نظیر آناسویی،کریستین فرانسیس ورث و سولی بت با الهام از گرانج دست به آفرینش مجموعه هایی زدند و در دسامبر همان سال سنگر مد محافظه کارانه، یعنی مجله مد آمریکایی وگ، مطلبی ده صفحه ای درباره گرانج به چاپ رساند.در این مطلب، وگ به همراه عکس هایی از استیون میسل و با عنوان " گرانج و شهرت" برای گرانج قلمروی خود را تا مرز های از کلوب ها، گاراژها و مغازه های اجناس دست دوم سیاتل گسترانیده بود تا شبکه رادیویی راک، ام تی وی و آرمان های بچه های سراسر آمریکارا به تسخیر خویش در آورد.
با وجود این مارک جیکوب، مدیر خلاق سالن مد پری الیس در ایالات متحد، مشهورترین فرد این دورانبه شمار میرفت و کسی بود که به نحو جنجال برانگیزی کالاهای اصلی مغازه های دست دوم فروشی را برداشت و آنهارا در قالب پارچه های تجملی و پر زرق و برق از نو تجسم بخشید.نمایش او از زیر شلواری های بلند کشمیر، پیراهن های "فلان" دوخته شده از ابریشم شسته شده ماشینی، چکمه های سنگین مدل ارتشی و کلاه های قالب دوزی شده ای که برروی موهای لخت و نشسته سر می کردند، از سوی جراید مد به گرمی استقبال شد و مجله ویمنز ور دیلی را واداشت تا او را به عنوان "رهبر گرانج" توصیف کند.اما از لحاظ تجاری وضع فاجعه آمیز بود.برچسب قیمت های کمرشکن چسبیده به پوشاک سبک دست دوم خشم مصرف کنندگان را برانگیخت، فروش اجناس نا امید کننده و افتضاح بود و در نهایت جیکوب ورشکسته شد.هرچند، شکست تجاری و ماهیت ناپایداری این مد تصویری واژگون از تاثیر گسترده گرانج بر زیبایی شناختی دهه 1990 به جا گذاشته اند.از 1993 به بعد، برداشت قابل قبول تری از این گرایش به دست طراحان رسمی و صاحب نامی هم چون کلوین کلاین( که از کیت ماس، مدل گرانجی آشکارا لاغر، در تبلیغات تجاری خود استفاده می کرد) اختیار شد.